Reusel, MFA de Kei

SCHERPE LIJNEN EN STERKE PROFILERING MET ALUMINIUM

Wie goed kijkt naar MFA de Kei, ziet de zwerfkei uit de Reuselse bossen erin terug. De kei die als ‘oudste bewoner’ van het dorp bekendstaat. Massief, verweerd, maar tegelijk beschermend. Het was diezelfde kei die architect Pieter Keeris op een vrije zondag opzocht om zijn ontwerpvisie te laten rijpen. “Ik ben er letterlijk voor gaan liggen. En toen ik tussen de sokkels door naar het bos keek, wist ik: dit wordt het beeld. Geborgenheid, transparantie, contrast en tegelijkertijd verbinding met de omgeving.”

Geen anonieme doos

De oude Kei was aan vervanging toe. Gedateerd, weinig comfort en een onhandige routing. Toch zat er emotie aan vast, zeker bij de oudere Reuselnaren. De uitdaging voor Keeris lag in het bouwen van iets nieuws dat vertrouwd aanvoelt, maar wél aansluit bij de eisen van deze tijd. “We wilden een gebouw dat body heeft. Geen anonieme doos, maar een karakteristieke Kei die het plein omarmt. Robuust en tegelijkertijd toegankelijk.” De locatie, midden in het dorpshart, vroeg om een gebaar. Niet schreeuwerig, maar zelfverzekerd. De transparante plint aan het kerkplein zorgt ervoor dat het gebouw ‘meeademt’ met het plein. “De foyer opent zich naar de omgeving. Je ziet wat er binnen gebeurt. Het nodigt uit.” De bovenverdieping is juist gesloten, massief. Uitgevoerd in leisteen, in donkere tinten die aan het Cambrium doen denken. Net als de echte kei uit het bos.

Aluminium detaillering

Het dak is afgewerkt met aluminium muurafdekkappen. De detaillering van het gebouw is verfijnd, hetgeen goed past bij de keuze voor aluminium detaillering. Een bewuste keuze, benadrukt Keeris: “We wilden scherpe lijnen, een sterke profilering én materiaal dat mooi blijft zonder gedoe. Aluminium is dan eigenlijk vanzelfsprekend, het is bovendien vormbaar.” De aluminium muurafdekkappen sluiten naadloos aan op het architectonische beeld van de Kei. Ze volgen de schuine lijnen van het gebouw en zorgen voor een rustige beëindiging van de gevels. Het maatwerk in aluminium was cruciaal bij de uitvoering van de ronde vormen en de scherpe hoeken. “Zeker bij het theaterdeel en de entree hebben we het uiterste gevraagd van de vakmensen. Dan is het fijn als je met materialen werkt die meebuigen, zonder in te boeten op kwaliteit.”

Een gebouw van de mensen

Het verhaal van de nieuwe Kei is er ook een van co-creatie. Geen top-down ontwerp, maar een proces waarin gebruikers volop hebben meegedacht. De bibliotheek, de toneelvereniging, de kookclub, de muziekgezelschappen – allemaal hadden ze een stem in het eindresultaat. “Dat is misschien wel het mooiste van dit project”, vertelt Keeris. “Iedereen voelt zich mede-eigenaar. Het gebouw is niet alleen van de gemeente, het is van Reusel.” Dat gevoel wordt versterkt door het ontwerp, waarin ontmoeting centraal staat. De theaterzaal is multifunctioneel inzetbaar, de foyer heeft een open karakter en zelfs het dak is groen uitgevoerd – met mossen en grassen die bijdragen aan biodiversiteit én verkoeling. “We hebben echt gezocht naar balans: robuust en duurzaam, maar ook warm en uitnodigend.”

Trots en nuchterheid

Hoewel Keeris bescheiden blijft, is het duidelijk dat dit project hem raakt. Niet alleen als architect, maar ook als Kempenaar. “Ik wilde dat als mijn kinderen hier ooit dansles krijgen of een voorstelling spelen, ze dat doen in een gebouw dat klopt. Dat werkt, iets uitstraalt en duurzaamheidswaarde heeft”, zegt Pieter Keeris en besluit: “Architectuur is meer dan esthetiek. Het gaat om betekenis. Om emotie, herkenning, functie. Als dat allemaal samenkomt, dan heb je iets goeds neergezet. Dan wordt een gebouw geen object, maar een ervaring. En volgens mij is dat precies wat hier gebeurd is. Tegelijk moet je rekening houden met de duurzaamheidseisen van deze tijd. Het onderhoudsarme aluminium als dakrandafwerking en geveldetaillering sluit daar prima bij aan.”